Sacred Patriarchal and Stavropegial Monastery of St. Irene Chrysovalantou
  • HOME
  • News Releases
    • Patriarchal Monastery News Releases
    • Ecumenical Patriarchate News Releases
    • Greek Orthodox Archdiocese of America News Releases
  • Saint Irene
    • Life of St. Irene - Βίος της Αγίας
    • Hymnology of Saint Irene
    • Paraklisis - Παράκλησις Οσίας Ειρήνης
    • Miracles of Saint Irene
  • The Monastery
    • Dependencies - Ιερά Μετόχια
    • Greek School - Ελληνικό Σχολείο
    • The Annual Feast & Church Festival
  • Multimedia
    • 2022
    • 2021 >
      • Χριστούγεννα -Σχολική Εορτή
      • ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Οικουμενικόν Πατριαρχείον
      • Πανήγυρις - Ιούλιος 2021
      • Μ. Εβδομάδα & Πάσχα 2021
      • Σχολικές Γιορτές 2021
      • Ευαγγελισμός 2021
    • 2020 >
      • Πανορθόδοξο Συλλείτουργο Κυριακής της Ορ&t
      • Κυριακή της Ορθοδοξίας 2020
      • THE FEAST OF SAINT IRENE CHRYSOVALANTOU 2020
      • Τα Άγια Θεοφάνεια 2020
      • ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ π. ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΑΡΟΥΛΑ
    • 2019 Photo Album >
      • Τα Αγια Θεοφάνεια 2019
      • Κυριακή της Ορθοδοξίας
      • Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
      • Ο Ακάθιστος Ύμνος
      • Ελληνική Παρέλαση στο Μανχάτταν
      • Palm Sunday 2019
      • Μ. Τρίτη εσπέρας
      • ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΒΡΑΔΥ
      • O αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Φλιώνης
      • ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
      • ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
      • Η Γιορτή της Μητέρας - Σχολική Γιορτή
      • Επίσκεψις εις Φανάριον
      • Άφιξις του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Αμερικής
      • Αποφοίτηση -Εξετάσεις Σχολείου
      • Επίσκεψις Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών
      • Επισκέψις Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας
      • Επίσκεψις Αγιορειτών Ηγουμένων
      • Επίσκεψις στον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Αμερικής
      • Χειροθεσία Αναγνώστου
      • Πανήγυρις - Feast and festival
      • Πανήγυρις Ι. Ν. Μεταμορφώσεως Μετοχίου Μονής Ι&b
      • Πανήγυρις Παναγίας Γηροκομητίσσης Πατρών
      • Εορτή Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου
      • Θ. Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό Πατρών
      • Εορτασμός Αγίου Κοσμά στο Μέγα Δένδρο
      • ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ
      • Επίσκεψις εις τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών
      • Επίσκεψις στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Α&m
      • Αγιασμός των υδάτων στο Γκρίνπορτ
      • Μέγας Εσπερινός Αγίου Νεκταρίου
      • Μεγας Εσπερινός Αγίου Νικολάου
      • Χριστουγεννιάτικη Γιορτή του Ελληνικού Σχο&l
      • Χριστούγεννα 2019
    • 2018 Photo Album >
      • Holy Epiphany - Αγια Θεοφάνεια
      • St. Athanasios Feast in Chicago
      • Κυριακη Τελώνου και Φαρισαίου
      • Greek Regents Award
      • Εκκλησιαστικό Άγγελμα - Κυριακή των Απόκρεω
      • Sunday of Orthodoxy 2-25-18
      • Sunday of the Veneration of Holy Cross (3-11-18)
      • Εκκλησιαστικό Άγγελμα - Δ' Κυριακή των Νηστειώ
      • O Ακάθιστος Ύμνος - The Akathist Hymn
      • Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Κυριακή 25 Μαρτ
      • Σχολική εορτή Εθνικής Επετείου 25ης Μαρτίου
      • PASCHA 2018
      • Greek Parade on Fifth Ave (4-22-18)
      • Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός Αγίου Εφραίμ (4 Μ&al
      • Mother's Day
      • Η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο Κονγκό
      • Φεστιβάλ Ι. Ναού Αγίων Νικολάου και Μαρίνης, Μπρ&
      • Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός Αγίας Μεγαλομ&#
      • Πανήγυρις Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου 2018
      • H Πανήγυρις της Παναγίας στη Μονή Ιβήρων
      • Πανηγυρική Θεία Λειτουργία Αγίου Νεκταρίο&
      • Εκθεσις Αγιογραφίας
      • The Elevation of Holy Cross - Η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού
      • Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΣΤΟ ΓΚΡΗΝΠΟΡΤ
      • Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός Αγίου Νεκταρί&omi
      • Πανηγυρικός Εσπερινός Αγίου Νικολάου
      • Αρχιερατικός Εσπερινός Αγίας Αικατερίνης
      • Χειροτονία π. Νικολάου Καλαφάτη
      • Ο Θεοφιλέστατος στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Πατρώv
      • Πανήγυρις Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Ιερά Μ
      • Αρχιερατική Θ. Λειτουργία (16 Δεκ. 2018)
      • Χριστουγεννιάτικη Σχολική Γιορτή
      • Αρχιερατική Θεία Λειτουργία των Χριστουγένν
    • 2017 Photo Album >
      • Theophania
      • Ordination of Bishop Ierotheos (3-5-17)
      • Welcoming of Bishop Ierotheos
      • Αρχιερατικό Συλλείτουργο - Ι. Ν. Αγίου Νεκταρ&#
      • Pascha 2017
      • St. Nectarios Greek School Exetaseis (June 24, 2017)
      • Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός Αγίου Εφραίμ
      • Sunday of the Samaritan Woman - Mother's Day
      • Visit of H.E. Metropolitan Maximos of Sylivria
      • Graduation - Exetaseis 2017 of the Greek School
      • The Miraculous Icon of Saint Irene Chrysovalantou at St. Nicholas Church in Brooklyn
      • Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός Αγίας Μαρίνης
      • ANNUAL FEAST (7/27-30/2017)
      • The Dormition of Theotokos
      • Elevation of Holy Cross
      • Blessing of the Waters in Greenport
      • Nameday of H.G. Bishop Ierotheos
      • St. Nectarios Vespers
      • Christmas Greek School Celebration
    • 2016 Photo Album >
      • Three Hierarchs School Celebration (1-31-16)
      • Holy Ascension Church 2-14-16
      • Sunday of Orthodoxy (3-20-16)
      • School celebration for March 25
      • Tha Akathist Hymn
      • Metropolitan Nikitas of Dardanelles (4-17-16)
      • Palm Sunday (4-24-16)
      • Holy Thursday April 28
      • Holy Friday - Apokathelosis - April 29
      • Epitaphios Procession - April 29
      • Resurrection Service - Ανάστασις
      • Pascha 2016 in Greenport
      • Mother's Day School celebration (5-8-16)
      • Festival of St. Netarios Church (June 24-26, 2016)
      • His Eminence Metropolitan Maximos of Silyvria (5-21-16)
      • Graduation Exetaseis 2016 (6-11-16)
      • Feast and Festival of St. Irene (July 27-31, 2016)
      • Festival of St. Nicholas Church (June 10-12, 2016)
      • St. Nectarios Festive Vespers
      • St. Nicholas Great Hierarchical Vespers and Divine Liturgy
      • Elevation of the Holy Cross (9-14-16)
      • Blessing of the Waters in Greenport (9-24-16)
      • Blessing of the School Year
      • School Celebration for October 28
      • Feast of Saint Andrew (11-30-16)
      • St. Nicholas Festive Vespers
      • Archbishop Demetrios Geron of America visit (12-18-16)
      • Christmas celebration of the School (12-18-16)
    • 2015 Photo Album >
      • Rt. Rev. Archim. Elder Vasileios Iviritis at the Patriarchal Monastery
      • Εορτή των Τριών Ιεραρχών
      • Sunday of Orthodoxy - Procession of the Holy Icons.
      • Σχολική εορτή 25ης Μαρτίου
      • The Akathist Hymn (Friday March 27, 2015) 
      • Greek Parade on Fifth Avenue
      • Holy Week and Pascha 2015 >
        • Palm Sunday - Κυριακή των Βαΐων
        • Holy Thursday - Μεγάλη Πέμπτη
        • HOLY FRIDAY - ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΙΣ
        • Holy Friday Epitaphios Procession - Περιφορά Επιταφίου
        • Holy Saturday morning - Μ. Σάββατο πρωί
        • Pascha - Anastasis 2015
      • Mother's Day School Celebration
      • H. E. Archbishop Demetrios of America celebrates the Divine Liturgy (5-17-15)
      • Graduation Αποφοίτηση Εξετάσεις 2015
      • FEAST OF ST. IRENE CHRYSOVALANTOU
      • Blessing of the Waters, Greenport, NY
      • The Blessing of the school year (10-4-2015)
      • School Celebration for October 28th (10-25-2015)
      • Vasilopitta Blessing
      • Great Vespers at St. Nicholas Church (12-5-15)
      • Dinner Dance of St. Nicholas Church (12-6-15)
      • Christmas School Celebration (12-12-15)
      • The Abbot with the Vice President of the USA, Joe Biden.
      • Great Vespers at St. Nectarios Church (11-8-15)
  • Links
  • Contact Us

Κοινή Δήλωσις του Παναγιωτάτου Οικουμενικου Πατριάρχου και του Πάπα της Ρώμης (25 Μαΐου 2014)

5/31/2014

0 Comments

 

Ὡς οἱ ἀείμνηστοι προκάτοχοι ἡμῶν Πάπας Παῦλος Ϛ΄ καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, οἱ ὁποῖοι συνηντήθησαν εἰς Ἱεροσόλυμα πρό πεντήκοντα ἐτῶν, οὕτω καί ἡμεῖς, Πάπας Φραγκῖσκος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀπεφασίσαμεν νά συναντηθῶμεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, «ὅπου ὁ κοινός ἡμῶν Λυτρωτής, Χριστός ὁ Κύριος ἡμῶν, ἔζησεν, ἐδίδαξεν, ἀπέθανεν, ἀνέστη καί ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς, ὅθεν ἀπέστειλε τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐπί τῆς πρώτης Ἐκκλησίας» (Κοινόν ἀνακοινωθέν Πάπα Παύλου Ϛ΄ καί Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, δημοσιευθέν μετά τήν συνάντησίν των τῆς 6ης Ἰανουαρίου 1964.).

1. Ἡ συνάντησις ἡμῶν, μία εἰσέτι συνάντησις τῶν Ἐπισκόπων τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, ἱδρυθεισῶν ὑπό τῶν δύο αὐταδέλφων Ἀποστόλων Πέτρου καί Ἀνδρέου, εἶναι πηγή  πνευματικῆς χαρᾶς δι᾽ ἡμᾶς. Παρέχει μίαν εὐκαιρίαν ὑπό τῆς Θείας Προνοίας νά σκεφθῶμεν ἐπί τῆς βαθύτητος καί αὐθεντικότητος τῶν ὑφισταμένων δεσμῶν, καρποῦ μιᾶς πλήρους χάριτος πορείας, εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ὡδήγησεν ὁ Κύριος ἀπό τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ἡμέρας πρό πεντήκοντα ἐτῶν.

2. Ἡ ἀδελφική ἡμῶν συνάντησις σήμερον εἶναι ἕν νέον καί ἀναγκαῖον βῆμα εἰς τήν πορείαν πρός τήν ἑνότητα, πρός τήν ὁποίαν μόνον τό Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νά μᾶς ὁδηγήσῃ, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ. Ἀναλογιζόμεθα μετά βαθείας εὐγνωμοσύνης τά βήματα, τά ὁποῖα ὁ Κύριος μᾶς ἐνίσχυσεν ἤδη νά πραγματοποιήσωμεν. Ὁ ἐναγκαλισμός ὁ ὁποῖος ἀντηλλάγη μεταξύ τοῦ Πάπα Παύλου Ϛ΄ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ἐδῶ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, μετά ἀπό αἰῶνας σιωπῆς, ἤνοιξε τόν δρόμον διά μίαν ἱστορικήν χειρονομίαν, τήν ἐξάλειψιν ἀπό τήν μνήμην καί ἀπό τοῦ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τῶν πράξεων τῶν ἀμοιβαίων ἀναθεμάτων τοῦ 1054. Τοῦτο ἀκολούθησεν ἡ ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων μεταξύ τῶν ἀντιστοίχων Ἑδρῶν Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ἀλληλογραφία καί, ἀργότερον, ἡ ἀπόφασις, ἡ ὁποία ἀνηγγέλθη ὑπό τῶν ἀοιδίμων Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β΄ καί Πατριάρχου Δημητρίου, ὅπως ἀρχίσῃ θεολογικός διάλογος ἀληθείας μεταξύ Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ὀρθοδόξων. Κατά τά ἔτη ταῦτα, ὁ Θεός, ἡ πηγή πάσης εἰρήνης καί ἀγάπης, μᾶς ἐδίδαξε νά σεβώμεθα ἀλλήλους ὡς μέλη τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας, ὑπό τόν ἕνα Κύριον καί Σωτῆρα Ἰησοῦν Χριστόν καί νά ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὥστε νά δυνηθῶμεν νά ὁμολογήσωμεν τήν πίστιν μας εἰς τό ἴδιον Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, ὅπως παρελήφθη ὑπό τῶν Ἀποστόλων καί ἐξεφράσθη καί μετεδόθη εἰς ἡμᾶς ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῷ γνωρίζομεν πλήρως ὅτι δέν ἔχομεν φθάσει εἰς τόν σκοπόν τῆς πλήρους κοινωνίας, ἐπιβεβαιοῦμεν σήμερον τήν δέσμευσίν μας νά συνεχίσωμεν βαδίζοντες ἀπό κοινοῦ πρός τήν ἑνότητα, διά τήν ὁποίαν προσηυχήθη  ὁ Κύριος πρός τόν Πατέρα «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰωάν. 17,21).

3. Ἐν πλήρει συνειδήσει ὅτι ἡ ἑνότης ἐκδηλοῦται ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Θεοῦ καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ πλησίον, προσβλέπομεν ἐν ἐντόνῳ προσδοκίᾳ εἰς τήν ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν θά μετάσχωμεν, τελικῶς, ἀπό κοινοῦ εἰς τό εὐχαριστιακόν δεῖπνον. Ὡς χριστιανοί, καλούμεθα νά ἑτοιμασθῶμεν νά λάβωμεν τό δῶρον τοῦτο τῆς Εὐχαριστιακῆς κοινωνίας, συμφώνως πρός τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου τοῦ Λουγδούνου (Κατά Αἱρέσεων, IV, 18, 5 (PG 7, 1028)), διά τῆς ὁμολογίας τῆς μιᾶς πίστεως, ἐμμένοντες ἐν τῇ προσευχῇ, τῇ ἐσωτερικῇ μετανοίᾳ, τῇ ἀνακαινώσει τῆς ζωῆς καί τῷ ἀδελφικῷ διαλόγῳ. Διά τῆς κατορθώσεως τοῦ ἐλπιζομένου τούτου στόχου, θά φανερώσωμεν εἰς τόν κόσμον τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ὁποίας ἀναγνωριζόμεθα ὡς ἀληθινοί μαθηταί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Ἰωάν. 13, 35).

4. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ὁ θεολογικός διάλογος, τόν ὁποῖον ἔχει ἀναλάβει ἡ Μικτή Διεθνής Ἐπιτροπή, προσφέρει θεμελιώδη συμβολήν εἰς τήν προσπάθειαν διά πλήρη κοινωνίαν μεταξύ Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ὀρθοδόξων. Κατά τήν διάρκειαν τῶν χρόνων, οἱ ὁποῖοι ἠκολούθησαν, ἐπί τῶν Παπῶν Ἰωάννου Παύλου Β´ καί Βενεδίκτου ΙϚ΄, καί Πατριάρχου Δημητρίου, ἡ πρόοδος τῶν θεολογικῶν συναντήσεων ὑπῆρξεν οὐσιαστική. Σήμερον ἐκφράζομεν τήν ἐγκάρδιον ἐκτίμησιν διά τά μέχρι τώρα ἐπιτευχθέντα, καθώς καί διά τάς τρεχούσας προσπαθείας. Ταῦτα οὐδόλως ἀποτελοῦν ἁπλῆν θεωρητικήν ἄσκησιν, ἀλλ᾽ ἄσκησιν ἐν τῇ ἀληθείᾳ καί τῇ ἀγάπῃ, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ διαρκῶς βαθυτέραν γνῶσιν τῶν παραδόσεων ἑνός ἑκάστου, διά νά κατανοήσωμεν αὐτάς καί νά μάθωμεν ἐξ αὐτῶν. Οὕτω, βεβαιοῦμεν διά μίαν εἰσέτι φοράν ὅτι ὁ θεολογικός διάλογος δέν ἐπιζητεῖ ἕνα ἐλάχιστον κοινόν παρανομαστήν, ἐπί τοῦ ὁποίου νά ἐπιτευχθῇ συμβιβασμός, ἀλλά πρόκειται μᾶλλον περί τῆς ἐμβαθύνσεως εἰς τήν κατανόησιν συνόλου τῆς ἀληθείας, τήν ὁποίαν ὁ  Χριστός παρέδωκεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του, μιᾶς ἀληθείας, τήν ὁποίαν οὐδέποτε παύομεν νά κατανοῶμεν καλλίτερον καθώς ἀκολουθοῦμεν  τάς ὁδηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὕτω, βεβαιοῦμεν ἀπό κοινοῦ ὅτι ἡ πιστότης μας εἰς τόν Κύριον ἀπαιτεῖ ἀδελφικήν συνάντησιν καί ἀληθῆ διάλογον. Μία τοιαύτη ἀναζήτησις δέν μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀλήθειαν• μᾶλλον, διά τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν δωρεῶν, διά τῆς καθοδηγήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν (πρβλ. Ἰω. 16, 13).

5. Παρά ταῦτα, καθώς πορευόμεθα πρός τήν πλήρη κοινωνίαν ἔχομεν ἤδη τό καθῆκον νά προσφέρωμεν κονήν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους συνεργαζόμενοι εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἰδιαιτέρως διά τῆς ὑπερασπίσεως τῆς ἀξιοπρεπείας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου εἰς ὅλα τά στάδια τῆς ζωῆς καί τῆς ἁγιότητος τῆς οἰκογενείας τεθεμελιωμένης ἐπί τοῦ γάμου, τῆς προωθήσεως τῆς εἰρήνης καί τοῦ κοινοῦ καλοῦ, καί διά τῆς ἀνταποκρίσεως εἰς τήν ὀδύνην, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νά πλήττῃ τόν κόσμον μας. Ἀναγνωρίζομεν ὅτι ἡ πεῖνα, ἡ πτωχεία, ἡ ἀμάθεια, ἡ ἄνισος διανομή τῶν ἀγαθῶν πρέπει συνεχῶς νά ἀντιμετωπίζωνται. Ἀποτελεῖ καθῆκον μας νά ἐπιζητῶμεν τήν οἰκοδόμησιν ἀπό κοινοῦ μιᾶς δικαίας καί ἀνθρωπίνης κοινωνίας, εἰς τήν ὁποίαν κανείς δέν θά αἰσθάνεται ἀποκλεισμένος καί περιθωριοποιημένος.

6. Εἶναι βαθεῖα πεποίθησίς μας ὅτι τό μέλλον τῆς ἀνθρωπίνης οἰκογενείας ἐξαρτᾶται ἐπίσης ἀπό τό πῶς προστατεύομεν -μετά συνέσεως καί συμπαθείας καί μετά δικαιοσύνης- τό δῶρον τῆς κτίσεως, τό ὁποῖον ὁ Δημιουργός μᾶς ἐνεπιστεύθη. Οὕτως, ἀναγνωρίζομεν ἐν μετανοίᾳ τήν ἐσφαλμένην κακομεταχείρισιν τοῦ πλανήτου μας, ἡ ὁποία ἰσοδυναμεῖ πρός ἁμαρτίαν εἰς τά ὄμματα τοῦ Θεοῦ. Βεβαιοῦμεν τήν εὐθύνην μας καί τήν ὑποχρέωσίν μας νά ἀναπτύξωμεν αἴσθημα ταπεινότητος καί ἐγκρατείας, ὥστε ὅλοι νά δύνανται νά αἰσθάνωνται τήν ἀνάγκην νά σέβωνται τήν δημιουργίαν καί νά τήν προστατεύουν μέ φροντίδα. Ἀπό κοινοῦ ὑποσχόμεθα τήν δέσμευσίν μας νά καλλιεργήσωμεν τήν συνείδησιν τῆς φροντίδος διά τήν δημιουργίαν καί τήν μέριμναν διά τήν προστασίαν της, ἐν ὄψει τῆς ἀρνήσεως καί τῆς ἀγνοίας• ἀπευθυνόμεθα πρός πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως νά σκεφθῇ τρόπους διαβιώσεως ὀλιγώτερον σπατάλους καί περισσότερον λιτούς, ἐπιδεικνύοντες μικροτέραν πλεονεξίαν καί περισσοτέραν γενναιοδωρίαν διά τήν προστασίαν τοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ καί πρός ὄφελος τοῦ λαοῦ Του.

7. Ὑπάρχει ἐπίσης ἐπείγουσα ἀνάγκη δι᾽ ἀποτελεσματικήν καί δεσμευτικήν συνεργασίαν τῶν χριστιανῶν πρός τόν σκοπόν τῆς ἐξασφαλίσεως παντοῦ τοῦ δικαιώματος τῆς δημοσίας ἐκφράσεως τῆς πίστεως καί τῆς δικαίας μεταχειρίσεως κατά τήν προώθησιν ἐκείνου, τό ὁποῖον ὁ Χριστιανισμός ἐξακολουθεῖ νά προσφέρῃ εἰς τήν σύγχρονον κοινωνίαν καί τόν πολιτισμόν. Ἐπ᾽ αὐτοῦ, καλοῦμεν ὅλους τούς χριστιανούς νά προωθήσουν αὐθεντικόν διάλογον μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰσλάμ καί ἄλλων θρησκευτικῶν παραδόσεων. Ἀδιαφορία καί ἄγνοια δύνανται νά ὁδηγήσουν μόνον εἰς ἔλλειψιν ἐμπιστοσύνης καί δυστυχῶς ἀκόμη καί εἰς σύγκρουσιν.

8. Ἀπό τήν ἁγίαν ταύτην πόλιν τῆς Ἱερουσαλήμ ἐκφράζομεν τήν κοινήν μας βαθεῖαν ἀνησυχίαν διά τήν κατάστασιν τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τό δικαίωμά των νά παραμένουν πλήρεις πολῖται τῶν χωρῶν καταγωγῆς των. Ἐν ἐμπιστοσύνῃ στρεφόμεθα πρός τόν παντοδύναμον καί φιλεύσπλαχνον Θεόν προσευχόμενοι διά τήν εἰρήνην εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τήν Μέσην Ἀνατολήν ἐν γένει. Ἰδιαιτέρως προσευχόμεθα διά τάς Ἐκκλησίας εἰς τήν Αἴγυπτον, τήν Συρίαν καί τό Ἰράκ, αἱ ὁποῖαι ὑπέφεραν περισσότερον σοβαρῶς ἐξ αἰτίας τῶν προσφάτων γεγονότων. Ἐνθρρύνομεν ὅλας τάς πλευράς ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῶν πεποιθήσεων νά συνεχίσουν ἐργαζόμενοι διά τήν καταλλαγήν καί τήν δικαίαν ἀναγνώρισιν τῶν δικαιωμάτων τῶν λαῶν. Εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι δέν εἶναι τά ὅπλα, ἀλλά ὁ διάλογος, ἡ συγχώρησις καί ἡ καταλλαγή, τά μόνα δυνατά μέσα διά τήν ἐπίτευξιν τῆς εἰρήνης.

9. Εἰς μίαν ἱστορικήν συγκυρίαν χαρακτηριζομένην ἀπό βίαν, ἀδιαφορίαν καί ἐγωϊσμόν, πολλοί ἄνδρες καί γυναῖκες σήμερον αἰσθάνονται ὅτι ἔχουν χάσει τόν προσανατολισμόν των. Ἀκριβῶς διά τῆς κοινῆς μαρτυρίας μας πρός τήν καλήν ἀγγελίαν τοῦ Εὐαγγελίου θά ἠδυνάμεθα νά βοηθήσωμεν τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας νά ἀνακαλύψουν τόν δρόμον, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀλήθειαν, τήν δικαιοσύνην καί τήν εἰρήνην. Ἡνωμένοι εἰς τάς προθέσεις μας καί ἀναμιμνησκόμενοι τό παράδειγμα πρό πεντήκοντα ἐτῶν ἐδῶ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ τοῦ Πάπα Παύλου Ϛ΄ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, καλοῦμεν ὅλους τούς χριστιανούς, καθώς καί πιστούς κάθε θρησκευτικῆς παραδόσεως καί ὅλους τούς ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως, νά ἀναγνωρίσουν τό ἐπεῖγον τῆς ὥρας ταύτης, τό ὁποῖον μᾶς ὑποχρεώνει νά ἐπιζητήσωμεν τήν καταλλαγήν καί ἑνότητα τῆς ἀνθρωπίνης οἰκογενείας, μέ πλήρη σεβασμόν πρός τάς νομίμους διαφοράς, διά τό καλόν ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος καί τῶν γενεῶν τοῦ μέλλοντος.

10. Ἀναλαμβάνοντες τό κοινόν  προσκύνημα εἰς τόν τόπον ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη, ἐτάφη καί ἀνέστη, πάλιν, ταπεινῶς παραθέτομεν εἰς τήν μεσιτείαν τῆς Παναγίας καί Ἀειπαρθένου Μαρίας τά μελλοντικά ἡμῶν βήματα εἰς τήν ὁδόν πρός τήν πληρότητα τῆς κοινωνίας, ἐμπιστευόμενοι ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπίνην οἰκογένειαν εἰς τήν ἄπειρον ἀγάπην τοῦ Θεοῦ.

«Εὐλογήσαι ὑμᾶς Κύριος καί φυλάξαι ὑμᾶς• ἐπιφάναι Κύριος τό πρόσωπον αὐτοῦ ἐφ᾽ ὑμᾶς καί ἐλεήσαι ὑμᾶς καί δώῃ ὑμῖν εἰρήνην (Ἀριθμ. 6, 25-26)».

Ὁ Πάπας Ρώμης                    Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης
  [ὑπογραφή]                              [ὑπογραφή]

Φραγκῖσκος                           Ὁ Κωνσταντινούπολεως Βαρθολομαῖος
0 Comments

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ (25 Μαΐου 2014)

5/26/2014

0 Comments

 
ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΠΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ
(25 Μαΐου 2014)

«Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς∙ οἶδα γάρ ὅτι Ἰησοῦς τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε∙ οὐκ ἔστιν ὧδε∙ ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε∙ δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος» (Ματθ. 28, 5-6)

Ἁγιώτατε καί προσφιλέστατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ Πάπα Ρώμης κύριε Φραγκῖσκε,

Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, λίαν ἀγαπητέ ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ,

Σεβασμιώτατοι, Ἐξοχώτατοι καί αἰδεσιμώτατοι ἐκπρόσωποι τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί ὁμολογιῶν,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

            Μετά δέους, συγκινήσεως καί εὐλαβείας ἱστάμενοι πρό τοῦ τόπου «ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος», τοῦ ζωοδόχου Μηνύματος, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀνέτειλεν ἡ ζωή, δοξολογοῦμεν τόν πανοικτίρμονα Θεόν, τόν καταξιώσαντα ἡμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Του τῆς ὑψίστης εὐλογίας, ἵνα γινώμεθα προσκυνηταί τοῦ τόπου, ὅπου ἐτελεσιουργήθη τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. «Ὡς φοβερός ὁ τόπος οὗτος! Οὐκ ἔστι τοῦτο, ἀλλ᾿ ἤ οἶκος Θεοῦ, καί αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ» (Γεν. 28,17).

            Ἐλθόντες ὡς αἱ μυροφόροι γυναῖκες τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων «θεωρῆσαι τόν τάφον» (Ματθ. 28,1), ἀκούομεν καί ἡμεῖς, ὡς ἐκεῖναι, τήν ἀγγελικήν προτροπήν: «μή φοβεῖσθε». Ἀποβάλετε ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν πάντα φόβον, μή δειλιᾶτε, μή ἀπελπίζεσθε. Ὁ Τάφος οὗτος ἐκπέμπει μηνύματα θάρρους, ἐλπίδος καί ζωῆς.

            Πρῶτον καί μέγιστον μήνυμα ἐκ τοῦ κενοῦ αὐτοῦ Μνημείου εἶναι ὅτι ὁ θάνατος, ὁ «ἔσχατος αὐτός ἐχθρός» μας (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 26), ἡ πηγή ὅλων τῶν φόβων καί τῶν παθῶν, ἐνικήθη∙ δέν ἔχει πλέον τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ζωήν μας. Ἐνικήθη ἀπό τήν ἀγάπην, ἀπό Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος ἐδέχθη ἑκουσίως νά τόν ὑποστῇ χάριν τῶν ἄλλων. Κάθε θάνατος χάριν τῆς ἀγάπης, χάριν τοῦ ἄλλου, μεταβάλλεται εἰς ζωήν, ζωήν αἰώνιον, ζωήν ἀληθινήν. «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Μή φοβεῖσθε, λοιπόν, τόν θάνατον, ἀλλ᾿ οὔτε καί τό κακόν ὁποιανδήποτε μορφήν καί ἄν ἔχῃ τοῦτο εἰς τήν ζωήν μας. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ συνεκέντρωσεν ἐπάνω Του ὅλα τά βέλη τοῦ κακοῦ: τό μῖσος, τήν βίαν, τήν ἀδικίαν, τόν πόνον, τήν ταπείνωσιν – ὅλα ὅσα ὑφίστανται οἱ πτωχοί, οἱ ἀδύναμοι, οἱ καταπιεζόμενοι, οἱ ἀδικούμενοι, οἱ περιθωριοποιούμενοι καί ταπεινούμενοι εἰς τόν κόσμον. Ἀλλά, βεβαιωθεῖτε ὅλοι οἱ ἐσταυρωμένοι τῆς ζωῆς αὐτῆς, ὅτι, ὅπως συνέβη εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Χριστοῦ, τόν Σταυρόν ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις∙ ὅτι τό μῖσος, ἡ βία καί ἡ ἀδικία δέν ἔχουν μέλλον∙ ὅτι τό μέλλον ἀνήκει εἰς τήν δικαιοσύνην, τήν ἀγάπην καί τήν ζωήν. Καί ἐργασθεῖτε πρός τοῦτο δι᾿  ὅλων τῶν δυνάμεών σας ἐν ἀγάπῃ, πίστει καί ὑπομονῇ.

            Ἀλλ᾿ ἐκπέμπει καί ἄλλο μήνυμα ὁ πάνσεπτος οὗτος Τάφος, πρό τοῦ ὁποίου ἱστάμεθα τήν στιγμήν αὐτήν. Εἶναι ὅτι ἡ ἱστορία δέν προγραμματίζεται∙ ὅτι τόν τελευταῖον λόγον εἰς αὐτήν δέν τόν ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ὁ Θεός. Μάτην ἐφύλαξε τόν Τάφον τοῦτον ἡ κουστωδία τῆς κοσμικῆς ἰσχύος. Μάτην ἐτοποθέτησε λίθον μέγαν σφόδρα ἐπί τήν θύραν τοῦ Μνημείου, ὥστε νά μή δύναται οὐδείς νά τόν μετακυλίσῃ. Μάταιοι εἶναι οἱ μακρυχρόνιοι σχεδιασμοί τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς – ὅλα ὑπόκεινται ἐν τέλει εἰς τήν κρίσιν καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κάθε προσπάθεια τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου νά διαμορφώσῃ μόνος του τό μέλλον του ἐρήμην τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ ματαιοπονίαν.

            Τέλος, ὁ πανίερος οὗτος Τάφος, μᾶς καλεῖ νά ἀποβάλωμεν ἕνα ἀκόμη φόβον, τόν πλέον ἴσως διαδεδομένον εἰς τόν σύγχρονον κόσμον μας: τόν φόβον τοῦ ἄλλου, τοῦ διαφορετικοῦ, τοῦ ἀλλοπίστου, τοῦ ἀλλοθρήσκου, τοῦ ἑτεροδόξου. Αἱ φυλετικαί καί κάθε εἴδους διακρίσεις ἐπικρατοῦν ἀκόμη εἰς πολλάς συγχρόνους κοινωνίας μας καί, τό χειρότερον ὅλων, διαπερνοῦν πολλάκις καί αὐτόν τόν θρησκευτικόν βίον τῶν ἀνθρώπων. Ὁ θρησκευτικός φανατισμός ἀπειλεῖ ἤδη τήν εἰρήνην εἰς πολλάς περιοχάς τῆς γῆς, ὅπου καί αὐτό τοῦτο τό δῶρον τῆς ζωῆς θυσιάζεται εἰς τόν βωμόν τῆς μισαλλοδοξίας. Ἐνώπιον τῆς καταστάσεως αὐτῆς τό μήνυμα τοῦ ζωοδόχου Τάφου εἶναι ἐπεῖγον καί σαφές: ἀγαπήσατε τόν ἄλλον, τόν διαφορετικόν, τόν ἀλλόπιστον, τόν ἑτερόδοξον ὡς ἀδελφόν. Τό μῖσος ὁδηγεῖ εἰς τόν θάνατον, ἡ ἀγάπη «ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ Ἰω. 4, 18) καί ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

  
Πρό πεντήκοντα ἐτῶν δύο μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, οἱ ἀοίδιμοι Πάπας Παῦλος Ϟ΄ καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔξω ἔβαλον τόν φόβον, τόν φόβον ὁ ὁποῖος ἐπί μίαν χιλιετίαν ἐκράτει μακράν ἀπ᾿ ἀλλήλων, καί ἐνίοτε ἐναντίον ἀλλήλων, τάς δύο ἀρχαίας Ἐκκλησίας, τῆς Δύσεως καί τῆς Ἀνατολῆς, καί ἐπί τοῦ ἱεροῦ τούτου χώρου ἱστάμενοι ἀντήλλαξαν τόν φόβον μέ τήν ἀγάπην. Καί ἰδού ἡμεῖς, οἱ διάδοχοι αὐτῶν, τοῖς ἴχνεσιν αὐτῶν πορευόμενοι, τιμῶντες τήν ἡρωϊκήν αὐτῶν πρωτοβουλίαν, ἀνταλλάξαντες τόν ἀσπασμόν τῆς ἀγάπης, συνεχίζομεν τήν ὁδόν πρός πλήρη μετ᾿ ἀλλήλων κοινωνίαν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ (Ἐφ. 4,15) «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. 17,21) ὅτι οὐδείς ἄλλος δρόμος ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν πλήν ἐκείνου τῆς ἀγάπης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς εἰρήνης ἐν ἀληθείᾳ καί τῆς πιστότητος εἰς τήν Ἀλήθειαν. Αὐτόν τόν δρόμον καλοῦνται ὅλοι οἱ χριστιανοί νά ἀκολουθήσουν εἰς τάς μεταξύ των σχέσεις εἰς οἱανδήποτε ἐκκλησίαν ἤ ὁμολογίαν καί ἄν ἀνήκουν, διδόντες τό παράδειγμα πρός τόν λοιπόν κόσμον. Ὁ δρόμος αὐτός εἶναι ἴσως μακρύς καί δύσκολος, καί εἰς ὡρισμένους φαίνεται ἐνίοτε ἀδιέξοδος. Ἀλλ᾿  εἶναι ὁ μόνος δρόμος πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τῆς βουλῆς τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰωάν. 17,21). Μιᾶς βουλῆς, ἡ ὁποία τόν δρόμον τοῦτον ἤνοιξε καί διήνυσεν ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς ἐπί τοῦ ἱεροῦ τούτου χώρου. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

            «Ἀγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί» (Α’ Ἰω. 4, 7 ).

0 Comments

KEYNOTE ADDRESS By His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew, at the International Youth Forum (Phanar, May 2, 2014)

5/9/2014

0 Comments

 
Picture
KEYNOTE ADDRESS

By His All-Holiness
Ecumenical Patriarch Bartholomew

At the International Youth Forum
(Phanar, May 2, 2014)

Beloved youth leaders and representatives, Christ is risen!
“How happy human beings are
when they are truly human.”
(Maiandros)

The love of the risen Christ has today assembled us in Constantinople, the sacred see of the Mother Church, during this joyous paschal period when Orthodox Christians, as happy human beings, “celebrate the eternal Pascha,” “the great Pascha, the Pascha of the faithful.”

Therefore, we express and declare our joy, which increases with our paschal delight, because we see your radiant faces, which are already familiar and beloved to us from a long time ago, but also because we are meeting new friends, clergy and laity, that serve our youth in the eparchies of our Ecumenical Patriarchate throughout the world. We address our fervent paternal greeting to all of you, together with our Patriarchal wish that you always remain vibrant young men and women, continuing your service in directing the younger generation according to the commandments of the Lord’s Gospel, namely according to the apostolic exhortation “to promote whatever is true, whatever is honorable, whatever is just, whatever is pure, and whatever is beloved,” so that our young people may be “gracious and worthy of praise” (Phil. 4.8) and truly be “happy.”

We particularly thank you, dear friends, for responding to the invitation of the Mother Church in order to participate in this timely forum for an exchange of opinions and experiences. In you, we are grateful to the Hierarchs of the eparchies of the Throne, who honored the request of the Ecumenical Patriarchate to send leaders responsible for their respective Youth Offices in order to deliberate on the vital subject of ministering to our youth with a view to establishing a youth network with the blessing of the Ecumenical Patriarchate. Moreover, we welcome the representatives of the most holy Churches of the Throne, Cyprus, Greece and Albania, and we wish all of you a pleasant stay in our City as well as a productive fellowship among yourselves.

We have explored the structure of this forum, both personally and in cooperation with the appropriate Committee on Youth of our Patriarchate as well as with the Holy and Sacred Synod. This is because we acknowledge the struggle that all of you experience on a daily basis in order to provide a spiritual perspective to our youth within a society, which is increasingly oriented toward the worship of matter and denial of the soul. Within the “Babylonian furnace” of contemporary society, young people seek something more, something higher, namely communion with God and fulfillment of His saving commandments. In this respect, young people resemble the Three Children in the Bible who were cast into the furnace by king Nebuchadnezzar because they believed in the divine Creator of all things. Much like king Nebuchadnezzar then, modern powers demand self-worship through our consumer society, our fallen civilization, which seeks to replace God with ourselves. Unfortunately human beings are taught from early childhood to satisfy their selfish desires, believing that such satisfaction leads to genuine happiness.

In his commentary on the Book of Genesis, St. John Chrysostom observes that young people “only see the sweetness of the present and do not consider the painful consequences.” So we must, as he adds, “be concerned with teaching young people about virtue and moderation.” (On Genesis 59, PG 54.519)

This is precisely the teaching of our Orthodox Church through the centuries and the witness of our Ecumenical Patriarchate. We believe that whoever desires to lead a Christian life must learn to surrender the fallen nature “with its passions and desires.” “But I say, walk by the Spirit, and do not gratify the desires of the flesh. For the desires of the flesh are against the Spirit.” (Gal. 5.16-17) This opposition to the desires of the flesh must be inspired as a decisive factor in the life of every young man and woman seeking to live in Christ.

Indeed, this opposition is precisely what virtue is about. “All human affairs are foreign to this life. It is only virtue that comprises the fullness of life,” as St. Gregory the Theologian teaches from experience. (Poem 31, PG 37.913)

Constantinople, and especially the Ecumenical Patriarchate, is a place and experience of virtue. All Orthodox Christians hope one day to visit this City and Mother Church. They want to become acquainted with its history, splendid monuments, and beauty. However, they do not perceive Constantinople and our Patriarchate as an admirable space that preserves byzantine civilization, a living museum of prominence, which transmits to us the glory of the past. They experience it as the Sacred Center that established doctrine, preserves and proclaims the true faith, and witnesses to the Orthodox ethos, namely virtue. For our Patriarchate and the witness of its teaching through the ages, we could easily repeat the words of St. Gregory the Theologian, who combined theology with poetry: “Virtue is found in the midst of evil, just as a rose is found among the wild thorns.” (Poem 2, PG 37.594)

One of the necessary prerequisites for a constructive ministry in the Church that we serve is surely an intense internal, spiritual and liturgical life. By this we mean “conversing face to face with God.” The spiritual life, which is a journey with the buried and risen Lord, is the mystical source from which every activity must spring, if we want our youth to experience the resurrection and not be held captive to the passions of the world. In brief we emphasize and underline the following: the resurrection is our joy and life, while being held captive to the passions of the world implies pain, suffering, and denial of life.

If byzantine Constantinople constituted an exceptional model of civilization, imbued with the values of the Gospel, it is not because Christians and clergy here built churches like Haghia Sophia, created frescos and mosaics, decorated manuscripts, opened schools, or carved remarkable works and miniatures. Rather, it is because they first sought to control their passions and to be filled by the Holy Spirit, thereby achieving the “kingdom of God” in their hearts and the mystical peace of the resurrection joy, which no technological progress or science can ever offer.

Thus, when we speak of the spiritual tradition, which all of us endeavor to preserve as laborers in the Church, we mean a living, mystical and sacramental remembrance of the lives of the Saints; we mean the happy human being of ancient Maiandros, namely the “great wound” of humanity that was healed by Christ with his resurrection from the dead (cf. the Troparion of Thomas Sunday), thereby rendering humanity truly happy.

It is the paschal and joyful tradition, which young people are called to preserve and continue as the future of our Church and society; it is not a static or fundamentalist, or individualistic tradition, but instead involves the transmission of authentic life in Jesus Christ.

Fanaticism and fundamentalism are concepts foreign to our tradition and the body of the Orthodox Church. Today, unfortunately we witness expressions of such fundamentalist phenomena, both nationalistic and religious throughout the world and especially, more recently in the Middle East, where they have cost many lives and resulted in the displacement of many Christians in regions where the message of Christian salvation was first proclaimed. So we are all obliged, and especially young people, to become aware of these phenomena, as well as to do everything that we can to support our Christian brothers and sisters, who are still under the threat of persecution and terrorism.

It is with great interest and pleasure that we follow the progress of your work and expression of your love for the Church and our Patriarchate. We whole-heartedly pray that this forum, which opens today, will become an opportunity for better and greater cooperation among Orthodox youth leaders. We pray that it will serve as an occasion for fruitful deliberation and exchange of opinions so that you may cultivate a common experience, a common mindset, an Orthodox ethos for young people, in order that all of us, young and old, may continue the spirit of the holy Fathers of our Orthodox tradition.

When we embrace and cultivate this common mindset of the Fathers, as described by St. John Chrysostom, St. Gregory the Theologian and all the choir of holy Fathers, we shall be able to perceive the presence of God, sharing a united voice and common bond, which will remain unaffected by geographical distance as well as linguistic, cultural, national, and social differences.

Beloved children in the Lord, this is the sacred challenge that lies before you, namely the ministry of teaching young people to trust God. As we say in the Divine Liturgy: “Let us commit our whole life to Christ our God.” Your work aims at transmitting this experience to young people so that they learn to love and not merely to be loved.

It is preferable for us to know God and love our youth, rather than to speak about God to our youth. We must teach them to live in unceasing communion with the saints so that they can transform this world into heaven.

Of great importance for our young people is the presence and direction of a spiritual father. This mystery may be experienced with any spiritual father, but it is especially meaningful when the spiritual father is someone exposed to divine matters and endowed with the necessary skills to guide the faithful. Spiritual fatherhood is the harmonious synergy between the young believer, who is establishing the spiritual foundations of his or her life, and the spiritual father, who seeks to educate the freedom and cultivate the personality of his spiritual child.

Being a disciple of a spiritual father does not imply – and should never imply – a personality cult, but rather spiritual growth through humility and courage. A genuine spiritual father will respect the personality of his spiritual child, never seeking or desiring to assume decisions on his or her behalf. The initiative for the journey toward God belongs to the spiritual child. The spiritual father is merely a support and model in this journey.

Dear leaders and representatives of the Youth Offices in the holy Metropolises of our Ecumenical Patriarchate,

Beyond these reflections pertaining to the challenges facing our young people today and the way of responding to these effectively, we would like to convey some personal thoughts and admonitions, which might assist you in your sacred ministry by enabling you to discern the signs of our times.

The purpose of this forum is, as we have already noted, to exchange ideas for a more efficient organization and contribution of the Youth Offices throughout the world. As we know, the advancement of our faithful workers in the vineyard of the Lord and members of the Church greatly depends on the success and education of our young people. After all, the enemy of the Church tries to entrap young people in particular, inasmuch as they are still at a formative stage in their life, seeking to sidetrack them toward indifference in their faith and evil in general. So it is surely our obligation and responsibility to preserve the innate purity of the motives and hearts of our young people, endeavoring to restore them from the numerous destructive pathways, which the sirens of the world loudly and strongly attract them.

Consequently, our forum has a specific and fundamental task. It must lay down basic directions, on the basis of which our Youth Offices can move and act in the years to come. Of course, we will need to discuss these directions periodically and make necessary revisions based on our experience.

The means available to us for the most part are well known. Word of mouth, which we use in various assemblies, but which has the disadvantage of being heard by our relatively limited number of young people, who attend these gatherings. In addition to this, we have the possibility of expressing the spoken word through radio as well as the spoken and written word through the internet. All of us have naturally considered possible methods and strategies for disseminating this spoken and written word, particularly in light of the fact that so many young people have such little time and cannot easily attend such gatherings.

The most appropriate use of the written and printed word addressed to young people must also be the subject of special study. Perhaps the translation of successful youth publications into other languages may prove necessary and beneficial, so long as their contents are deemed to be attractive and informative for young people.

The characteristic features of our Lord Jesus Christ and His Church must be highlighted: namely love, forgiveness, repentance as joyful purification, and freedom from depression and stress. For the image of the repentant believer is sometimes described as sorrowful, whereas in truth it is joyful.

The participation of young men and women in our Church’s worship is critical, and we must try to organize liturgical services in places and times that facilitate the attendance of young people.

We feel that it would be very beneficial to organize exchanges between young people from various Metropolises or Churches because positive friendships and favorable memories contribute to the preservation and cultivation of spiritual fellowship.

Moreover, organizing camps and hospitality in appropriate locations, as well as enriching programs with spiritual content, are also very helpful.

Furthermore, any appropriate and applicable idea, including the exchange of pertinent initiatives, is always fruitful inasmuch as it prevents negative programs and enriches more effective activities.

All these things presuppose a closer communication and cooperation among the youth leaders of our holy Metropolises in order to avoid hasty initiatives, thereby permitting a better and balanced assessment of activities.

Our Church adopts every available means in order to converse with its faithful and convey to them the joyful message of the Gospel. This is why it has traditionally used both the spoken and written word, as well as iconography, architecture, symbols and music.

Our age has revealed yet another means of communication, namely the internet. The internet offers many and diverse possibilities, particularly in the area of social networks, which can also prove advantageous. Of course we need to be very careful and selective as to the way and ethos of these communications, which like all other media conceal many dangers.

The fact that there are many harmful books in circulation does not mean that the Church should refrain from publishing edifying books. At the same time, the fact that social networks are abused by people promoting falsehood and deception in order to mislead young people does not mean that the Church should not use these same networks. On the contrary, the Church must use these networks as widely as possible in order to facilitate young people in search of ways to fulfill their spiritual interests. The time that a spiritual father will dedicate for the sake of communicating with young people through the internet and social media, especially if they are separated by great geographical distance, can prove very useful and effective, so long as he is speaking in a godly way and not promoting his own ideas. The internet also offers the possibility of video-conferencing among young people and youth leaders on a regular basis for an exchange of ideas and without great expense in time and money. On this point we should emphasize that, while the internet offers numerous technological possibilities, including face to face conversation, it should never replace personal communication. Otherwise, young people risk being trapped in a virtual reality and isolated from life’s actual reality.

In all that we have said, we have marginally touched on certain issues, which possibly concern the youth leaders of our Church. There are surely many other issues, which may and should concern you. Indeed, perhaps circumstances are mature enough for the realization of a permanent association among the youth leaders of the holy Metropolises of our Ecumenical Throne, similar to the successful model of the responsible leaders of our Church in the field of pastoral health.

We do not need to tire you any longer. Our allusions and your experience will surely bring to the surface many other interesting matters related to nurturing young people. With these simple thoughts and paternal injunctions, we wish you every success in the proceedings of our forum. May the risen Lord bless you abundantly so that your discussions will prove constructive and contribute to the better coordination of our youth ministry, which our church offers to Orthodox young people of the Ecumenical Patriarchate.

We pray for your divine illumination in this forum and for spiritual success of your discussions and conclusions, so that you may practice your very responsible and sacred duties more efficiently.

May the grace and rich mercy of our Lord Jesus Christ, who rose from the dead, abolishing human corruption and death through His resurrection, dwell in your hearts and minds, directing your steps to every good deed that is pleasing to God. Amen.

0 Comments

Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τό Σεμινάριον Νεότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (2 Μαΐου 2014)

5/8/2014

0 Comments

 
Picture

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ.κ. Βαρθολομαίου


κατά τήν Ἕναρξιν τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει
Ὀργανουμένου Σεμιναρίου Στελεχῶν Νεότητος τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
(2 Μαΐου 2014)

Προσφιλεῖς μας νέοι,

Χριστός Ἀνέστη! 

«Ὡς χαρίεν ἐσθ᾿ ἄνθρωπος ὅταν ἄνθρωπος ᾖ» (Μαίανδρος). 

Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μᾶς συνεκέντρωσε σήμερoν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, εἰς τήν ἕδραν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, κατά τήν χαρμόσυνον αὐτήν πασχαλινήν περίοδον, κατά τήν ὁποίαν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὡς χαρίεντες ἄνθρωποι «Πάσχα κροτοῦμεν αἰώνιον», «Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν». 

Ἐκφράζομεν καί διαδηλοῦμεν, λοιπόν, τήν χαράν μας, τήν ἐπαυξάνουσαν τήν πασχαλινήν ἡμῶν εὐφροσύνην, διότι βλέπομεν τά φωτεινά πρόσωπά σας, τά ὁποῖα μᾶς εἶναι ἤδη ἐκ παλαιοῦ γνωστά καί ἀγαπητά, ἀλλά καί διότι γνωρίζομεν καί νέους φίλους, κληρικούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι διακονεῖτε τήν νεότητα εἰς τάς ἀνά τήν οἰκουμένην ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Ἀπευθύνομεν πρός ὅλους σας τόν θερμόν πατρικόν μας χαιρετισμόν καί τήν Πατριαρχικήν μας εὐχήν νά μείνετε πάντοτε ἀκμαῖοι νέοι καί νά συνεχίζετε νά διακονῆτε καί νά κατευθύνετε τήν νέαν γενεάν κατά τάς ἐπιταγάς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, κατά τήν ἀποστολικήν προτροπήν, πρός «ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ», ὥστε νά λογίζωνται οἱ νέοι «τήν ἀρετήν καί τόν ἕπαινον» (πρβλ. Φιλ. δ΄ 8-9), νά εἶναι ὄντως «χαρίεντες νέοι». 

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ἰδιαιτέρως, ἀγαπητοί φίλοι, διά τήν ἀνταπόκρισίν σας εἰς τήν πρόσκλησιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί ἤδη συμμετέχετε τῆς ἐπικαίρου αὐτῆς συναντήσεως ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων καί ἐμπειριῶν. Εἰς τό πρόσωπόν σας εὐχαριστοῦμεν τούς Ποιμενάρχας τῶν θεοσώστων ἐπαρχιῶν τοῦ Θρόνου, οἱ ὁποῖοι ἀνταπέκριθησαν εἰς τήν πρόσκλησιν ταύτην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἀπέστειλαν στελέχη τῶν ὑπό τήν εὐθύνην των λειτουργούντων γραφείων νεότητος, πρός ἀνταλλαγήν σκέψεων καί ἐμπειριῶν ἐπί τοῦ ζωτικοῦ θέματος τῆς διακονίας τῆς νεότητος μέ σκοπόν τήν σύστασιν ἑνός δικτύου διά τήν διακονίαν τῆς νεότητος ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὡσαύτως, χαιρετίζομεν τούς ἀντιπροσώπους τῶν Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν Κύπρου, Ἑλλάδος καί Ἀλβανίας ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν καί εὐχόμεθα εὐχάριστον τήν διαμονήν σας εἰς τήν Πόλιν μας καί παραγωγικόν τόν συμπνευματισμόν σας μετά πάντων τῶν λοιπῶν μετεχόντων.

Ἐμελετήσαμεν προσωπικῶς καί ἐν συνεργασίᾳ μέ τήν ἁρμοδίαν Ἐπιτροπήν Νεότητος τοῦ Πατριαρχείου μας καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τήν ὀργάνωσιν τῆς ἐκδηλώσεώς μας αὐτῆς, διότι γνωρίζομεν τόν ἀγῶνα τόν ὁποῖον σεῖς καθημερινῶς διεξάγετε διά νά δώσετε εἰς τήν νεότητα μίαν προοπτικήν πνευματικῆς ζωῆς ἐντός μιᾶς κοινωνίας ἡ ὁποία ὁλονέν καί περισσότερον στρέφεται πρός τήν λατρείαν τῆς ὕλης καί τήν περιφρόνησιν τῆς ψυχῆς, ὥστε νά ὁμοιάζῃ συχνάκις μέ τήν Βιβλικήν Βαβυλώνιον κάμινον. Εἰς αὐτήν τήν κάμινον οἱ νέοι, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν κάτι ἀνώτερον, δηλαδή τήν κοινωνίαν μέ τόν Θεόν καί τήν τήρησιν τῶν σωτηρίων ἐντολῶν Του, ὁμοιάζουν μέ τούς Τρεῖς Παῖδας τῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι εἶχον ριφθῆ εἰς αὐτήν ἀπό τόν βασιλέα Ναβουχοδονόσορα, ἐπειδή ἐπίστευον εἰς τόν δημιουργόν τοῦ παντός Κύριον καί Θεόν. 

Καί ἐάν τότε ὁ βασιλεύς, δηλαδή, κατά παραλληλισμόν, ἡ σύγχρονος ἐξουσία, ἀπῄτει τήν λατρείαν τοῦ ἑαυτοῦ του, ὁ σημερινός καταναλωτικός πολιτισμός, ὁ πολιτισμός τῆς πτώσεως, ὅπως εὐστόχως ἔχει χαρακτηρισθῆ, τείνει νά μεταμορφώσῃ κάθε ἄνθρωπον εἰς Ναβουχοδονόσορα, ὁ ὁποῖος λατρεύει τό αὐτοείδωλόν του, καί εἰς τήν θέσιν τοῦ Θεοῦ ἔχει τοποθετήσει τόν ἑαυτόν του. Αὐτόν τόν ἑαυτόν του προσπαθεῖ νά ὑπηρετήσῃ μέ κάθε τρόπον. Καί ἀτυχῶς, ἤδη ἀπό τήν παιδικήν του ἡλικίαν, ὁ ἄνθρωπος διδάσκεται ὑπό τῆς συγχρόνου κοινωνίας νά ἱκανοποιῇ τάς ἐγωιστικάς ἐπιθυμίας του, πιστεύων ὅτι εἰς τήν ἱκανοποίησιν τῶν ἐπιθυμιῶν εὑρίσκεται ἡ ἀληθής εὐδαιμονία. 

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἑρμηνεύων τό βιβλίον τῆς Γενέσεως, δηλαδή τήν δημιουργίαν τοῦ σύμπαντος καί τοῦ ἀνθρώπου, μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ νέοι «τό παρόν μόνον ἡδύ ὁρῶντες, τήν μετά ταῦτα ὀδύνην οὐ λογίζονται». Διό καί πρέπει «πολλήν τῆς ἀρετῆς ποιεῖσθαι τήν ἐπιμέλειαν, καί τῆς τῶν νέων σωφροσύνης ἐπιμελεῖσθαι» (Εἰς τήν Γένεσιν ΝΘ΄, P.G. 54, 519). 

Αὐτή εἶναι ἀκριβῶς ἀνά τούς αἰῶνας ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί ἡ μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου: Ὅτι δηλαδή αὐτός ὁ ὁποῖος ἐπιθυμεῖ νά ζήσῃ χριστιανικῶς πρέπει νά μάθῃ νά νεκρώνῃ τόν παλαιόν ἄνθρωπον, «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» αὐτοῦ. «Λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καί ἐπιθυμίαν σαρκός οὐ μή τελέσητε. Ἡ γάρ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ πνεύματος, τό δέ πνεῦμα κατά τῆς σαρκός˙ ταῦτα δέ ἀντίκειται ἀλλήλοις» (Γαλ. ε΄, 16-18). Τήν μάχην αὐτήν κατά τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σαρκός ὀφείλομεν νά ἐμφυσήσωμεν ὡς ἀποφασιστικόν στοιχεῖον εἰς τήν ζωήν κάθε νέου ὁ ὁποῖος ἐπιθυμεῖ νά ζήσῃ ἐν Χριστῷ.

Ἡ μάχη αὐτή εἶναι ἡ ἀρετή καί μόνον. «Πάντα μέν ἀνθρώπων, ἀλλότρια τοῦδε βίοιο˙ ἡ δ᾿ ἀρετή βροτέη, τοῦτο μόνον βιοτή» (ὅλα τά πράγματα τῶν ἀνθρώπων εἶναι ξένα γιά τήν ζωή αὐτή. Ἡ ἀνθρωπίνη ἀρετή μονάχα, αὐτή εἶναι ἡ ζωή) κηρύττει βιωματικῶς ὁ Θεολόγος Γρηγόριος (Ἔπη Θεολογικά, Ποίημα ΛΑ΄, Γνωμικά δίστιχα, P.G. 37, 913). 

Ἡ Κωνσταντινούπολις, καί ἰδιαιτέρως τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, εἶναι εἷς τόπος ἤ ὀρθότερον, ἕν βίωμα ἀρετῆς. 

Ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἐπιθυμοῦν μίαν ἡμέραν νά ἐπισκεφθοῦν τήν Πόλιν καί τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν. Θέλουν νά γνωρίσουν τήν ἱστορίαν της, τά περίφημα μνημεῖα της, τήν ὡραιότητά της. Δέν ἐκλαμβάνουν ὅμως τήν Κωνσταντινούπολιν καί τήν ἕδραν τοῦ Πατριαρχείου μας ὡς ἕνα ἀξιοθαύμαστον χῶρον διατηρήσεως τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, ἕν ζωντανόν μουσεῖον περιωπῆς, τό ὁποῖον μᾶς μεταφέρει εἰς τό ἔνδοξον παρελθόν. Τήν βιώνουν ὡς θεσπίσασαν τό δόγμα, κρατοῦσαν καί κηρύττουσαν τήν ὀρθήν πίστιν καί μαρτυροῦσαν τό ὀρθόδοξον φρόνημα, δηλαδή τήν ἀρετήν. Διά τό Πατριαρχεῖον μας καί τήν μαρτυρίαν τῆς διδασκαλίας του ἀνά τούς αἰῶνας θά ἠδύνατο εὐχερῶς νά ἐπαναληφθῇ ἡ ρῆσις τοῦ Ἁγίου ἐκ τῶν Πατριαρχῶν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ μέλος ἐναρμονίσαντος θεολογίας καί ποιήσεως: «Μεσάτη δέ κακῶν ἀρετή κατάκειται ὡς ρόδον ἐν στυγερῇσι καί ὀξείῃσιν ἀκάνθαις» (Ἡ ἀρετή βρίσκεται εἰς τήν μέσην τῶν κακῶν ὅπως τό ρόδον ἀνά μέσον εἰς τά ἄγρια καί σκληρά ἀγκάθια) (Ἔπη Θεολογικά, Ποίημα Β΄, ὑποθῆκαι παρθένοις, P.G. 37, 594). 

Ἀπαραίτητος προϋπόθεσις τῆς ἐπιτυχίας μιᾶς ἐξωτερικῆς δραστηριότητος ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν διακονοῦμεν, εἶναι ἀσφαλῶς ἡ ἔντονος ἐσωτερική, πνευματική καί λειτουργική ζωή. Δηλαδή ἡ «συνομιλία ἐνώπιος ἐνωπίῳ μέ τόν Θεόν». Αὐτή ἡ ζωή ἐν Πνεύματι, ἡ συνοδοιπορία μέ τόν ταφέντα καί ἀναστάντα Κύριον, εἶναι ἡ μυστική πηγή ἀπό τήν ὁποίαν πρέπει νά ἐκπορεύεται κάθε δραστηριότης, ἐάν ἐπιθυμοῦμεν νεολαίαν ὄχι αἰχμάλωτον, ἀλλά βιοῦσαν Πάσχα, δηλαδή ἀνάστασιν. Ἐπιγραμματικῶς ἐπισημαίνομεν καί τονίζομεν: Ἡ ἀνάστασις εἶναι εὐφροσύνη καί χαρά καί ζωή, ἡ αἰχμαλωσία εἶναι καταδίκη, πόνος, θλῖψις, στενοχωρία, πάθος, ἄρνησις τῆς ζωῆς. 

Ἐάν ἡ βυζαντινή Κωνσταντινούπολις ἀπετέλεσε μίαν ἐξαιρετικήν ἑστίαν πολιτισμοῦ, ἐμποτισμένην μέ τάς ἀξίας τοῦ Εὐαγγελίου, δέν εἶναι ἐπειδή ἐδῶ οἱ χριστιανοί καί οἱ κληρικοί αὐτῆς ἔκτιζον Ἁγίας Σοφίας, ἁγιογραφοῦσαν ψηφιδωτά καί τοιχογραφίας, καλλιγραφοῦσαν χειρόγραφα, ἄνοιγαν σχολεῖα, ἐσμίλευον θαυμαστά ἔργα μικροτεχνίας, ἀλλά κυρίως ἐπειδή ἐπεζήτησαν πρῶτον νά κυριαρχήσουν εἰς τά πάθη των καί νά ἐμποτισθοῦν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπιτυγχάνοντες τήν ἐντός τῆς καρδίας «βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» καί τήν μυστικήν εἰρήνην τῆς χαρᾶς τῆς ἀναστάσεως, τήν ὁποίαν οὐδεμία τεχνολογική πρόοδος καί οὐδεμία ἐπιστήμη δύνανται νά προσφέρουν.

Ὅταν, λοιπόν, ὁμιλῶμεν διά τήν πνευματικήν παράδοσιν, τήν ὁποίαν καταβάλλομεν προσπαθείας ὅλοι οἱ ἐργάται τῆς Ἐκκλησίας μας, νά κρατήσωμεν, ἐννοοῦμεν μίαν ζωντανήν μυστικήν καί μυστηριακήν ἀνάμνησιν τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων, ἐννοοῦμεν τόν χαρίεντα ἄνθρωπον τοῦ ἀρχαίου Μαιάνδρου, δηλαδή τό «μέγα τραῦμα», τόν ἄνθρωπον καί τήν αἰχμαλωσίαν του, τόν ὁποῖον ἄνθρωπον ἴασεν ὁ Χριστός μέ τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασίν του (πρβλ. τροπάριον ἀκολουθίας Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ) καί τόν κατέστησεν ἀληθῶς χαρίεντα. 

Αὐτή ἡ ἀναστάσιμος καί χαρίεσσα παράδοσις, τήν ὁποίαν οἱ νέοι, ἡ ἐλπίς τοῦ μέλλοντος τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας μας, καλοῦνται νά διατηρήσουν καί νά συνεχίσουν, δέν εἶναι στατική ἤ φονταμενταλιστική ἤ προσωποκεντρική, ἀλλά μετάδοσις ζωῆς αὐθεντικῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 

Ὁ φανατισμός καί ὁ φονταμενταλισμός εἶναι ἔννοιαι ξέναι εἰς τήν παράδοσιν καί εἰς τό σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Δυστυχῶς σήμερον μέ πολλήν λύπην διαπιστοῦμεν τήν ἐκδήλωσιν τοιούτων φαινομένων φονταμενταλισμοῦ, ἐθνικοῦ καί θρησκευτικοῦ, παγκοσμίως, ἰδιαιτέρως ὅμως ἐσχάτως εἰς τόν χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τά ὁποῖα ἤδη ἔχουν στοιχίσει αἵματα πολλά καί ἔχουν ἐπιφέρει τήν ἐγκατάλειψιν ὑπό μεγάλου ἀριθμοῦ χριστιανῶν τῶν τόπων εἰς τούς ὁποίους διά πρώτην φοράν διεδόθη τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. 

Ὀφείλομεν, λοιπόν, νά εὐαισθητοποιηθῶμεν ὅλοι, καί ἰδιαιτέρως ἡ νεότης, νά μή ἀδιαφορῶμεν εἰς τά φαινόμενα αὐτά, ἀλλά νά πράττωμεν ὅ,τι δυνάμεθα διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν ἀδελφῶν μας χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται αὐτήν τήν στιγμήν ἀκόμη ὑπό διωγμόν καί ὑπό καθεστώς φόβου καί τρόμου. 

Παρακολουθοῦμεν, μέ ἐνδιαφέρον καί χαράν τήν πρόοδόν τοῦ ἔργου σας καί τάς ἐκφράσεις τῆς γνησίας ἀγάπης σας διά τήν Ἐκκλησίαν καί τό Πατριαρχεῖον μας. Εὐχόμεθα ἐκ βάθους καρδίας τό σεμινάριον, τό ὁποῖον ἀρχίζει σήμερον νά ἀποτελέσῃ ἀφορμήν καλλιτέρας καί μεγαλυτέρας συνεργασίας μεταξύ τῶν διακονούντων τήν Ὀρθόδοξον Νεότητα ἐργατῶν. Νά ἀποτελέσῃ, δηλαδή, ἀφορμήν καρποφόρου προβληματισμοῦ διά τῆς ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων καί σκέψεων, οὕτως ὥστε νά καλλιεργηθῇ ἕνα κοινόν βίωμα, ἕνα κοινόν φρόνημα, τό φρόνημα τῆς ὀρθοδόξου νεότητος, τό ὁποῖον ἐκφράζεται μέ τήν ὀρθόδοξον χριστιανικήν ζωήν, ὥστε νά γινώμεθα ὅλοι, νέοι καί πρεσβύτεροι, συνεχισταί τοῦ πνεύματος τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας. 

Ὅταν προσλάβωμεν τό κοινόν τοῦτο φρόνημα τῶν Πατέρων, ὡς τό περιγράφουν οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί σύμπας ὁ χορός τῶν ἁγίων Πατέρων, καί τό καλλιεργήσωμεν, θά δυνηθῶμεν νά αἰσθανώμεθα τό ἔγγισμα καί τό ἄγγιγμα τοῦ Θεοῦ καί θά ἔχωμεν μίαν ἑνιαίαν φωνήν, καί ἕνα κοινόν δεσμόν, ὁ ὁποῖος δέν θά ἐπηρεάζεται ἀπό τάς γεωγραφικάς ἀποστάσεις καί τάς μεταξύ ἡμῶν γλωσσικάς, πολιτιστικάς, ἐθνικάς καί κοινωνικάς διαφοράς.

Ἰδού τό ἐνώπιόν σας ἱερόν ἔργον, ἀδελφοί καί τέκνα, τό ὁποῖον συνίσταται εἰς τήν ἐπιτυχίαν τῆς διδασκαλίας εἰς τούς νέους ἀνθρώπους νά ἐμπιστεύωνται τόν Θεόν: «Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἐπιγραμματικῶς: τό ἔργον σας ἔγκειται εἰς τήν ἐπιτυχίαν τῆς ἐμπειρίας νά θέλουν οἱ νέοι νά ἀγαποῦν καί ὄχι νά τούς ἀγαποῦν. 

Εἶναι προτιμότερον, ἀντί νά ὁμιλῶμεν περί τοῦ Θεοῦ εἰς τούς νέους, νά βιώνωμεν τόν Θεόν καί νά τούς ἀγαπῶμεν. Νά τούς μάθωμεν νά ζοῦν εἰς ἀδιάλειπτον κοινωνίαν μέ τούς ἁγίους, εἰς ἕνα κόσμον μεταμορφούμενον πέραν τῆς καθημερινότητος. 

Μεγάλην σημασίαν, διά τούς νέους εἰδικώτερον, ἔχει τό πρόσωπον τοῦ πνευματικοῦ πατρός. Τοῦτο τό μυστήριον ἠμπορεῖ νά βιωθῇ μέ οἱονδήποτε πνευματικόν, ἀλλά γίνεται πλέον εὔγλωττον, ὅταν ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος εἶναι ἐξησκημένος εἰς τά τοῦ Θεοῦ καί προικισμένος εἰς τήν καθοδήγησιν πιστῶν. Ἡ πνευματική πατρότης εἶναι μία ἁρμονική συνεργία τοῦ προσερχομένου πιστοῦ, καί εἰδικῶς τοῦ νέου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος θέτει τάς πνευματικάς βάσεις δι᾿ ὅλην του τήν ζωήν, καί τοῦ πνευματικοῦ πατρός, μέ σκοπόν τήν παιδαγωγίαν τῆς ἐλευθερίας καί τήν καλλιέργειαν τῆς προσωπικότητος. 

Ἡ μαθητεία αὐτή εἰς ἕνα πνευματικόν πατέρα δέν ὁδηγεῖ -καί δέν πρέπει νά ὁδηγῇ- εἰς προσωπολατρείαν, ἀλλά εἰς πνευματικήν καρποφορίαν, διά τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀνδρείας. Ὁ γνήσιος πνευματικός πατήρ σέβεται τήν προσωπικότητα τοῦ νέου καί ἀπόδειξις τοῦ σεβασμοῦ τούτου εἶναι ὅτι οὐδέποτε ἐπιθυμεῖ ἤ ἐπιδιώκει νά λάβῃ ὁ ἴδιος ἀποφάσεις ἀντί τοῦ προσερχομένου εἰς αὐτόν. Ἡ πρωτοβουλία διά τήν πορείαν πρός τόν Θεόν ἀνήκει εἰς τούς νέους.

Ὁ πνευματικός εἶναι τό στήριγμα εἰς αὐτήν τήν πορείαν. 

Ἀγαπητοί ὑπεύθυνοι καί ἐκπρόσωποι τῶν γραφείων νεότητος τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων καί τῶν Ἀρχιεπισκοπῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, 

Πέραν τῶν ἀνωτέρω σκέψεων ὅσον ἀφορᾷ εἰς τά προβλήματα τῶν νέων σήμερον καί εἰς τόν τρόπον ἀποδοτικῆς προσεγγίσεως αὐτῶν, ἐπιθυμοῦμεν νά σᾶς μεταφέρωμεν ὡρισμένας ἐμπειρικάς σκέψεις καί προτροπάς ἡμῶν, ἀποβλεπούσας εἰς τήν ἀποδοτικωτέραν ὀργάνωσιν καί ἐπιτέλεσιν τοῦ σπουδαίου ἔργου σας, ὥστε νά διαπιστώνετε καί νά διακρίνετε: «ποιός κρύβεται μέσα στό δειλινό καί συνεχῶς ἀνεβάζει τούς δεῖχτες;» (Αὐστραλίας Στυλιανός). 

Σκοπός τῆς συναντήσεώς μας, εἶναι νά ἀνταλλάξωμεν τούς προβληματισμούς μας διά τήν ἀποτελεσματικωτέραν ὀργάνωσιν καί προσφοράν τῶν Γραφείων Νεότητος τῶν Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, διότι, ὡς γνωστόν, ἀπό τήν ἐπιτυχίαν τῆς ἀγωγῆς τῶν νέων ἐξαρτᾶται ἐν πολλοῖς ἡ ἀνάδειξις πιστῶν ἐργατῶν εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου ἀλλά καί πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Γνωρίζετε, βεβαίως, ὅτι ὁ ἐχθρός τῆς Ἐκκλησίας προσπαθεῖ νά παγιδεύσῃ κυρίως τήν ἄπλαστον ἀκόμη νεότητα καί νά τήν παρασύρῃ εἰς τόν δρόμον τῆς ἀδιαφορίας διά τήν πίστιν καί τοῦ κακοῦ γενικώτερον, καί ὅτι ἀσφαλῶς καθῆκον μας εἶναι νά προσπαθήσωμεν νά διατηρήσωμεν τήν ἔμφυτον καθαρότητα τῶν διαθέσεων καί τῶν ψυχῶν τῶν νέων ἀλλά καί νά προσπαθήσωμεν νά ἀνορθώσωμεν νέους παρασυρθέντας εἰς τά μύρια καταστροφικά μονοπάτια, τά ὁποῖα αἱ σειρῆνες τοῦ κόσμου διατυμπανίζουν ὡς τά πλέον εὐχάριστα καί ἑλκυστικά δι᾿ αὐτούς.

Ἑπομένως, τό σεμινάριόν μας ἔχει νά κάνῃ ἕνα θεμελιῶδες ἔργον. Πρέπει νά καταστρώσῃ τάς βασικάς κατευθυντηρίους γραμμάς, ἐπί τῇ βάσει τῶν ὁποίων θά κινηθοῦν κατά τά προσεχῆ ἔτη αἱ προσπάθειαι τῶν Γραφείων Νεότητος. Ἀσφαλῶς, κατά περιόδους θά πρέπει νά συζητῶνται τά ἀποτελέσματα τῶν χαραχθεισῶν δράσεων καί νά γίνωνται αἱ πρέπουσαι ἀναθεωρήσεις καί βελτιώσεις, μέ κριτήριον τά πορίσματα τῆς ἀποκτωμένης πείρας. 

Τά εἰς τήν διάθεσίν μας μέσα εἶναι κατά τό πλεῖστον γνωστά. Ὁ προφορικός λόγος, ὁ ὁποῖος ἐκφέρεται κατά διαφόρους συνάξεις, καί ὁ ὁποῖος ἔχει τό μειονέκτημα ὅτι γίνεται ἀκουστός ἀπό σχετικῶς περιωρισμένον ἀριθμόν νέων καί δή αὐτῶν οἱ ὁποῖοι προσέρχονται εἰς τάς συνάξεις. Παραλλήλως, ὑπάρχει δυνατότης ἐκφορᾶς προφορικοῦ λόγου, μέσῳ ραδιοφωνικῶν ἐκπομπῶν, καί ἐσχάτως προφορικοῦ ἤ καί γραπτοῦ λόγου μέσῳ τοῦ Διαδικτύου. Ἀσφαλῶς, ὅλοι ἔχομεν προβληματισθῆ καί σκεφθῆ πιθανάς βελτιώσεις τῶν μεθόδων καί τοῦ περιεχομένου τοῦ λόγου τούτου καί περί τῶν τρόπων προσελκύσεως τῶν νέων εἰς τό νά ἀκροασθοῦν τόν λόγον αὐτόν, διότι ὁ διαθέσιμος χρόνος τῶν περισσοτέρων νέων εἶναι μικρός καί ἡ προσέλευσις εἰς τάς συνάξεις ἔχει τάς δυσχερείας της. 

Ἡ καταλληλοτέρα χρῆσις τοῦ γραπτοῦ καί ἐντύπου λόγου, εἰδικῶς τοῦ ἀπευθυνομένου πρός τούς νέους, πρέπει ἐπίσης νά γίνῃ ἀντικείμενον ἐμπεριστατωμένης μελέτης. Ἐνδεχομένως, ἡ μετάφρασις ἐπιτυχῶν ἐκδόσεων διά νέους ἀπό μιᾶς γλώσσης εἰς ἄλλην ἤ ἄλλας νά εἶναι ἀναγκαία καί χρήσιμος. Ἐφ᾿ ὅσον βεβαίως τά σχετικά κείμενα ἤθελον κριθῆ καί ἀποδειχθῆ ἑλκυστικά καί κατατοπιστικά διά τούς νέους. 

Τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἐξαίρωνται ὡς πλήρη ἀγάπης καί συγχωρήσεως καί ἀποδοχῆς τῆς μετανοίας καί ἡ μετάνοια νά χαρακτηρίζεται ὡς χαροποιός κάθαρσις, καί ἀπαλλαγή ἀπό καταθλίψεων καί ἄγχους. Διότι ἐνίοτε ἡ εἰκών τοῦ μετανοοῦντος περιγράφεται ὡς θλιβερά, ἐνῷ κατ᾿ ἀλήθειαν εἶναι χαροποιός. 

Ἡ συμμετοχή τῶν νέων εἰς τήν λατρείαν πρέπει νά συνιστᾶται καί εἰ δυνατόν νά ὀργανώνωνται λατρευτικαί συνάξεις εἰς τόπους καί χρόνους οἱ ὁποῖοι νά εὐνοοῦν τήν προσέλευσιν τῶν νέων.

Εὐνοϊκόν ἀποτέλεσμα ἐλπίζομεν ὅτι θά εἶχεν ἡ ὀργάνωσις ἀνταλλαγῶν νέων ἐκ διαφόρων Ἱερῶν Μητροπόλεων ἤ Ἐκκλησιῶν, διότι ἡ ἀναπτυσσομένη φιλία καί αἱ ἀγαθαί ἀναμνήσεις συμβάλλουν εἰς τήν διατήρησιν τοῦ ζήλου διά τήν πνευματικήν καλλιέργειαν καί διά τήν ἀποφυγήν τῶν κακῶν συναναστροφῶν. 

Περαιτέρω, ἡ ὀργάνωσις κατασκηνώσεων ἤ φιλοξενιῶν εἰς ἐνδεχομένως διαθέσιμα κατάλληλα καταλύματα καί ὁ ἐμπλουτισμός αὐτῶν διά ὠφελίμων προγραμμάτων πνευματικῶν ἐνασχολήσεων δύναται, ὅπου αἱ συνθῆκαι τό ἐπιτρέπουν, νά χρησιμοποιηθῇ. 

Ἐπί πλέον, κάθε ἄλλη ἐφαρμόσιμος ἰδέα ἠμπορεῖ νά χρησιμοποιηθῇ καί ἀσφαλῶς ἡ ἀνταλλαγή ἀπόψεων περί τῆς ἐφαρμογῆς ἀναλόγων πρωτοβουλιῶν θά εἶναι καρποφόρος, διότι θά ἐμποδίσῃ τήν ἐφαρμογήν ἀνεπιτυχῶν προγραμμάτων ἤ θά ἐμπλουτίσῃ μερικάς ἀρχικάς ἰδέας, ὥστε κατά τήν ἐφαρμογήν των νά γίνουν ἑλκυστικώτερα καί ἀποδοτικώτερα. 

Ὅλα αὐτά προϋποθέτουν στενοτέρας ἐπικοινωνίας καί συνεργασίαν τῶν ὑπευθύνων νεότητος τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων διά τήν ἀνταλλαγήν σκέψεων καί ἰδεῶν, ὥστε καί βεβιασμέναι πρωτοβουλίαι νά ἀποφεύγωνται καί ὅσα γίνονται νά ἔχουν ἐπαρκῶς ζυγισθῆ καί ἐκτιμηθῆ καί βελτιωθῆ ἐν σχέσει μέ τήν ἀρχικήν σύλληψίν των. 

Ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ πάντα τά εἰς τήν διάθεσίν της μέσα διά νά συνομιλῇ μετά τῶν πιστῶν καί νά τούς μεταφέρῃ τό χαρμόσυνον μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐχρησιμοποίησεν ἀνέκαθεν τόν προφορικόν καί τόν γραπτόν λόγον, τό βιβλίον, τήν ἀλληλογραφίαν, τήν εἰκονογραφίαν, τήν ἀρχιτεκτονικήν , τά σύμβολα, τήν μουσικήν.

Ἤδη εἰς τήν ἐποχήν μας ἐνεφανίσθη ἕνας ἀκόμη τρόπος ἐπικοινωνίας, τό Διαδίκτυον. Τό Διαδίκτυον προσφέρει πολλάς καί ποικίλας δυνατότητας, ἰδίως εἰς τόν τομέα τῶν κοινωνικῶν δικτυώσεων, αἱ ὁποῖαι ἀσφαλῶς δύνανται νά χρησιμοποιηθοῦν. Ἀπαιτεῖται βεβαίως μεγάλη προσοχή καί περίσκεψις ὡς πρός τόν τρόπον καί τό ἦθος τῶν ἐπικοινωνιῶν αὐτῶν, διότι ἐνέχουν καί κινδύνους, ὅπως ὅλα, ἄλλωστε, τά μέσα. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἐπειδή κυκλοφοροῦν καί ἐπιβλαβῆ βιβλία, δέν θά ἐκδίδῃ ἡ Ἐκκλησία τά ὠφέλιμα. Δηλαδή, δέν σημαίνει ὅτι, ἐπειδή τά κοινωνικά δίκτυα χρησιμοποιοῦνται ἀπό κακοποιούς ἤ ψευδολόγους ἤ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά πλανήσουν τούς νέους, δέν πρέπει νά τά χρησιμοποιήσῃ καί ἡ Ἐκκλησία. Ἀντιθέτως μάλιστα, πρέπει νά τά χρησιμοποιήσῃ εὐρέως, ὥστε ὁ ἐνδιαφερόμενος νά εὑρίσκῃ εἰς τό Διαδίκτυον τόν ἰστοχῶρον ὁ ὁποῖος ἱκανοποιεῖ τά πνευματικά ἐνδιαφέροντά του. Ὁ χρόνος τόν ὁποῖον θά ἀφιερώσῃ ἕνας πνευματικός διά νά ἐπικοινωνήσῃ μέσῳ τοῦ Διαδικτύου καί ἰδίως μέσῳ τῶν κοινωνικῶν δικτυώσεων μέ τούς νέους, ἐάν βεβαίως ὑφίσταται μεγάλη γεωγραφική ἀπόστασις μεταξύ αὐτοῦ καί τοῦ συνομιλητοῦ του, δυνατόν νά ἀποβῇ χρησιμώτατος καί ἀποτελεσματικώτατος, ἐάν ὁμιλῇ κατά Θεόν καί δέν προβάλλῃ προσωπικάς του ἀπόψεις. Τό Διαδίκτυον προσφέρει καί τήν δυνατότητα τηλεδιασκέψεων μεταξύ τῶν ὑπευθύνων νεότητος εἰς τακτά χρονικά διαστήματα πρός ἀνταλλαγήν ἀπόψεων ἐπί διαφόρων θεμάτων, χωρίς μάλιστα ἔξοδα ταξιδίων καί σπατάλην χρόνου. Εἰς τό σημεῖον βεβαίως τοῦτο πρέπει νά προσεχθῇ μία σοβαρά παράμετρος: Ἐπειδή τό διαδίκτυον προσφέρει πολλάς τεχνικάς δυνατότητας, ἀκόμη καί τήν δι᾿ εἰκόνος ἐπικοινωνίαν, δέν θά πρέπει νά ὑποκαταστήσῃ τήν πρόσωπον πρός πρόσωπον ἐπικοινωνίαν, διότι ὑφίσταται ὁ κίνδυνος ὁ νέος, καί δή ὁ ἔφηβος, νά ἐγκλωβισθῇ εἰς μίαν εἰκονικήν πραγματικότητα καί νά δημιουργηθῇ ἐθισμός ἀλλά καί ἀπόμονωσις ἀπό τήν πραγματικότητα καί τήν ζωήν. 

Δι᾿ ὅσων εἴπομεν, ἐθίξαμεν ἀκροθιγῶς ὡρισμένα θέματα τά ὁποῖα ἐνδέχεται νά σᾶς ἀπασχολοῦν ὡς ὑπευθύνους νεότητος τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεών μας. Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν καί πολλά ἄλλα θέματα τά ὁποῖα δύνανται καί πρέπει νά σᾶς ἀπασχολήσουν. Ἴσως μάλιστα εἶναι ὥριμοι αἱ συνθῆκαι διά τήν πραγματοποίησιν ἑνός μονίμου συνδέσμου τῶν ὑπευθύνων νεότητος τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, κατά τό ἐπιτυχές πρότυπον τῆς ἀντιστοίχου ἑνότητος τῶν ὑπευθύνων τῆς Ποιμαντικῆς διά τόν χῶρον τῆς Ὑγείας.

Δέν χρειάζεται νά σᾶς κουράσωμεν περισσότερον. Αἱ γενόμεναι νύξεις καί ἡ πεῖρα σας θά φέρουν εἰς τό προσκήνιον καί πολλά ἄλλα θέματα σχετιζόμενα μέ τήν ἀγωγήν τῆς νεότητος, τά ὁποῖα ὅλα εἶναι ἐξόχως ἐνδιαφέροντα. Διότι, ὅπως γνωρίζετε, ἡ κατάλληλος ἀγωγή τῆς νεότητος ἀποτελεῖ προϋπόθεσιν διά τήν ἀνάδειξιν καλῶν ἐνηλίκων.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί πατρικάς συμβουλάς καί προτροπάς, εὐχόμεθα καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου μας καί ὅπως ὁ ἀναστάς Κύριος τάς εὐλογήσῃ πλουσίως, ὥστε νά εἶναι δι᾿ ὅλους ἐποικοδομητικαί καί νά συντελέσουν εἰς τόν καλλίτερον συντονισμόν τῆς διακονίας, τήν ὁποίαν προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Νεότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Σᾶς εὐχόμεθα τόν θεῖον φωτισμόν εἰς τό ἔργον σας καί τήν διά τῶν συζητήσεών σας συναγωγήν καλῶν καί ἐφαρμοσίμων συμπερασμάτων ὡς πρός τήν ἐπιτυχεστέραν κατά Θεόν ἄσκησιν τῶν λίαν ὑπευθύνων καθηκόντων σας. 

Ἡ Χάρις καί τό πλούσιον Ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος καί τήν φθοράν καί τόν θάνατον τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς ἀναστάσεώς Του καταργήσαντος, εἴθε νά ἐνοικῇ πλουσίως εἰς τάς καρδίας καί τάς διανοίας σας, καί νά κατευθύνῃ τά διαβήματα καί τά ἔργα σας εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. Ἀμήν.


0 Comments

ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΝΕΟΤΗΤΑ (1 - 4 Μαΐου 2014)

5/8/2014

0 Comments

 
Picture
Διεθνές Φόρουμ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τήν Ὀρθόδοξον Νεότητα

Κατόπιν προσκλήσεως τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ἐπραγματοποιήθη ἐν τῇ Πόλει, μεταξύ 1ης καί 4ης Μαΐου 2014 Συνάντησις τῶν Ὑπευθύνων τῶν Γραφείων Νεότητος τῶν Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί ἐκπροσώπων τῶν Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν Κύπρου, Ἑλλάδος, Ἀλβανίας, Φιλλανδίας καί Ἐσθονίας. 

Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Συναντήσεως ἐκήρυξεν ἡ Α.Θ.Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, δι΄ἐμπεριστατωμένης ὁμιλίας, δι΄ἧς ἐξέφρασε τήν ἀγωνίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τά προβλήματα τῆς συγχρόνου κοινωνίας, ἰδιαιτέρως δέ διά τά ἀπασχολοῦντα τήν νεολαίαν τοιαῦτα. Ἐτόνισεν ὅτι τό μέλλον ἀνήκει εἰς τούς νέους, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά εἶναι ἐφωδιασμένοι μέ ἠθικάς καί πνευματικάς ἀξίας, ὥστε νά καταστοῦν ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας. Μεταξύ ἄλλων ὁ Πατριάρχης ὑπεγράμμισεν ὅτι ὁ φανατισμός καί ὁ φονταμενταλισμός δέν ἔχουν θέσιν ἐντός τῆς Παραδόσεως καί τῆς πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προσθείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀγωνίζεται διά τήν ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς καταλλαγῆς εἰς τόν κόσμον. 

Τῶν ἐργασιῶν τῆς Συναντήσεως προήδρευσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δαρδανελλίων κ. Νικήτας, Πρόεδρος τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῆς Νεότητος.  Ἐν τοῖς πλαισίοις τῆς Συναντήσεως ἀντηλλάγησαν ἀπόψεις καί ἐμπειρίαι ἐπί τῶν ἀπασχολούντων τούς Ὀρθοδόξους νέους προβλημάτων, κατεγράφησαν προτεραιότητες καί ἐγένοντο σκέψεις διά τήν ἀποτελεσματικήν προσέγγισιν καί ἀντιμετώπισιν αὐτῶν. Ἐπεβεβαιώθησαν οἱ ἀγῶνες, αἱ θυσίαι, αἱ ἀνησυχίαι, ἀλλά καί αἱ ἐλπίδες καί αἱ ἐπιτυχίαι, αἱ ὁποῖαι ἀφοροῦν εἰς τήν διακονίαν τῆς Νεότητος. Συνεζητήθη, ἐπίσης, ἐκτενῶς ἡ διαμόρφωσις Δικτύου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τήν Ὀρθόδοξον Νεότητα, κατά τό πρότυπον τοῦ ἐπιτυχῶς λειτουργοῦντος ἤδη Δικτύου Ποιμαντικῆς Διακονίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν χῶρον τῆς ὑγείας, τοῦ ὁποίου ἡ ἵδρυσις ἐνεκρίθη ὑπό τῶν μετεχόντων τῆς Συναντήσεως.

Τό Δίκτυον θά ἀπαρτίζεται ἐκ τῶν ὑπευθύνων τῶν Γραφείων Νεότητος καί ἐκπροσώπων τῆς νεολαίας τῶν Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. 
Σκοπός τοῦ Δικτύου εἶναι: 

1. ἡ ἐξασφάλισις διαύλων ἐπικοινωνίας καί συνεργασίας μεταξύ τῶν Ὑπευθύνων ἐπί τῆς νεότητος ἐντός τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, 
2. ἡ διαμόρφωσις, γενικώτερον, ἑνός πλαισίου ἐπικοινωνίας καί συναντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων νέων, διά τήν ἀνταλλαγήν σκέψεων, βιωμάτων καί ἐμπειριῶν, 
3. ἡ συμβολή εἰς τήν καλλιέργειαν ὀρθοδόξου ταυτότητος καί ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, διά τῆς διοργανώσεως διαφόρων συναντήσεων εἰς ἐπιμορφωτικόν καί πνευματικόν ἐπίπεδον, μεταξύ τῶν νέων καί τῶν διακονούντων τήν νεότητα, 
4. ἡ προώθησις συνεργασίας μετά τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑπό τήν προοπτικήν μιᾶς καλλιτέρας συντονιστικῆς προσπαθείας ἐπί Πανορθοδόξου ἐπιπέδου, καί, 
5. ἡ εὐρυτέρα συνεργασία τοῦ Δικτύου μετά Διεθνῶν Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικῶν Ὀργανισμῶν ἐπί τῆς Νεότητος. 

Ὁ Ὑπεύθυνος τοῦ Δικτύου πλαισιοῦται ὑπό ἑξαμελοῦς Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς, διορίζονται δέ ἅπαντες ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, εἰς τόν ὁποῖον ἔχουν τήν ἀναφοράν των. Ἡ θητεία τῆς Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς, ὡς καί τοῦ Ὑπευθύνου τοῦ Δικτύου, καθορίζονται, ὡσαύτως, ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. 

Ἐν τοῖς πλαισίοις τῆς Συναντήσεως οἱ Σύνεδροι εἶχον τήν εὐκαιρίαν τῆς ἐπισκέψεως εἰς τήν Κοινότητα τοῦ Μεγάλου Ρεύματος, τῆς ξεναγήσεως εἰς τήν Ἁγίαν Σοφίαν καί εἰς Φανάριον, ἐνῷ ἐκκλησιάσθησαν κατά τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἑορτῆς τῶν Μυροφόρων ἐν τῇ Ἱ. Πατριαρχικῇ καί Σταυροπηγιακῇ Μονῇ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ.

Φανάριον, 4 Μαΐου 2014.


0 Comments

    Author

    The Sacred Patriarchal Monastery

    Archives

    December 2022
    April 2022
    March 2022
    January 2022
    July 2021
    April 2021
    March 2021
    January 2021
    December 2020
    August 2020
    June 2020
    May 2020
    April 2020
    March 2020
    December 2019
    August 2019
    July 2019
    June 2019
    May 2019
    April 2019
    December 2018
    November 2018
    October 2018
    September 2018
    July 2018
    April 2018
    February 2018
    January 2018
    December 2017
    August 2017
    July 2017
    June 2017
    April 2017
    March 2017
    February 2017
    December 2016
    August 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    May 2015
    April 2015
    February 2015
    December 2014
    November 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013
    June 2013
    May 2013
    March 2013
    January 2013
    December 2012
    September 2012
    August 2012
    July 2012
    June 2012
    May 2012
    April 2012
    February 2012
    January 2012

    Categories

    All

    RSS Feed

Sacred Patriarchal and Stavropegial Orthodox Monastery of Saint Irene Chrysovalantou | 36-07 23rd Avenue, Astoria, New York, 11105 Telephone: (718) 626-6225, Facsimile: (718) 626-7669 | Copyright 2023